Περιγραφή
Χάσμα σεισμού του Δημήτριου Λιαντίνη
Σε αυτό το έργο συγγραφέας αναπτύσσει τις φιλοσοφικές του ιδέες για το έργο του Διονύσιου Σολωμού.
Πιο συγκριμένα αναρωτιέται, στο πρώτο κεφάλαιο για το αν η ελευθερία και η γλώσσα στο δοκίμιο του Σολωμού ότι είναι συνειδητά τυχαία ή ασυνείδητα σκόπιμη η μορφή της γλώσσας που χρησιμοποιεί. «Είναι συνειδητά τυχαία ή ασυνείδητα σκόπιμη η μορφή που έδωκε ο Σολωμός στο δοκίμιό του για τη γλώσσα; Αυτή τη σχεδόν αδιάφορη ερώτηση παραστέκει μία πολύ ενδιαφέρουσα απόκριση. ()
Διάλογος του Σολωμού σκεπάζει τόση ενέργεια πνευματικής μαγείας όση με τους αιώνες φιλοσοφική ουσία εξεσκέπασεν ο πλατωνικός διάλογος. Από τότε που αναγγέλθηκε στο γυρογιάλι των Παξών ότι ο μέγας Πάν απέθανε, με το σολωμικό Διάλογο η αρχαία φωνή ξανακούστηκε ατόφια και νέα στο αφροθαλάσσι της Ζάκυνθος. Η αυγή του Ιονίου διαδεχόταν την αυγή της Ιωνίας. Ενώ στο μεταξύ οι ώρες εμέτρησαν την κλασσική ημέρα φωτεινή σαν τα μάρμαρα και τη μεσαιωνική νύχτα σιωπηλή σαν τις εικόνες.
Η γλώσσα για το Σολωμό δεν είναι υπόθεση της σοφίας, όπως ο μεγάλος Σηκωμός στις ημέρες του δεν έγινε με τα βιβλία. Το πρωταρχικό τούτο φαινόμενο ο ποιητής το βλέπει ταυτισμένο βαθιά με τη ζωή του ανθρώπου. Η γλώσσα φύεται από παντού στη ρέουσα αίσθηση του παρόντος. Τις ουσίες που μορφώνουν τους τύπους των λέξεων και την εκφραστική τους είδη η γλώσσα τις λαβαίνει από τα υπάρχοντα κοιτάσματα, τα οποία πυρπολεί και μεταβολίζει η μελλοντική πρόθεση.»
